Fałszywe Ja

Czy czasem czujesz, że nie wiesz kim tak naprawdę jesteś? Jakie lubisz filmy, muzykę, kolory, ubrania? Niektórzy czasem dostosowują się do innych – do swoich rodziców, bliskich, tak aby być kochanym. Nie zawsze jednak czują, że mogą być kochani za ich autentyczność, stąd niektórzy z tą trudnością próbują dopasować się do oczekiwań innych. To trudna droga, która wiedzie przez zagubienie samego siebie. Po czasie może się okazać, że w tym dopasowywaniu się do potrzeb innych nie wiadomo jakim się jest, jak lubi się spędzać wolny czas, jakie ma się samemu potrzeby.

W efekcie zazwyczaj osoby z tą trudnością odczuwają często pustkę i znużenie swoją rzeczywistością jako jałową. Niejednokrotnie usuwają się ze świata emocjonalnego, bo jeśli żyje się zgodnie z oczekiwaniami innych, to własna emocjonalność musi zatrzasnąć się i wycofać. Życie w odcięciu od uczuć jest bardzo trudne, ponieważ powoduje poczucie wewnętrznego opustoszenia. Żeby nie czuć się do końca pustym w środku, ludzie posiadający trudności z fałszywym ,ja” odgrywają pewne role, które nie pozwalają do końca zagubić się w sobie – dają poczucie jakiejkolwiek spójności, jakiegokolwiek bycia w świecie. Lepsze odgrywanie roli niż niewiedza jakim się jest.

Fałszywe ,,ja” daje poczucie nieautentyczności w kontaktach z innymi. Trudno wtedy zbliżyć się do ludzi, ponieważ można mieć wrażenie sztuczności, pomieszania kim się jest naprawdę i co czuje się do innych podczas rozmowy z nimi. To zagubienie może czasem doprowadzać do odsuwania się od ludzi – jak nie wiadomo jakim się jest, nie wiadomo czego też można spodziewać się od innych.

Fałszywe ,,ja” kształtuje się zazwyczaj, gdy dziecko czuje, że nie jest akceptowane ze swoimi autentycznymi emocjami, z tym jakie jest, ze swoją spontanicznością. Próbuje dostosować się do oczekiwań rodziców, często dość surowych i niezakładających indywidualności dziecka. W takich sytuacjach dziecko odcina się emocjonalnie od wszystkiego, co jest naturalne w nim samym, żeby zyskać akceptację i przychylność rodziców. Potem ten proces rozgrywa się już nieświadomie i automatycznie – dziecko, które dorasta staje się dorosłym, który czuje się wyjałowiony z siebie samego. Żeby przywrócić siebie w tej sytuacji, czasem potrzeba jest zmierzyć się z niepewnością dotyczącą tego, jakim się jest, jak się przeżywa świat, co lubi się najbardziej. Ta niepewność związana jest często z doświadczeniem siebie w wielu niepołączonych ze sobą aspektach siebie np. niepewność związana z tym, czy jest się raczej słabym i bezsilnym, czy raczej silnym i agresywnym, czy depresyjnym. Te aspekty stają się wewnątrz niepołączone i trudno myśleć o sobie jako o kimś, kto ma wiele w sobie różnych uczuć, ale też jeden w miarę stały obraz siebie.