Poczucie odrzucenia i niechęci

 In Portrety

Uczucie odrzucenia możesz przeżywać na różne sposoby – możesz czuć niechęć wobec spotkań z ludźmi, niechęć wobec tego co nowe, obce. Możesz także odczuwać poczucie gorszości, poczucie, że nie masz prawa do podejmowania decyzji, że inni wiedzą więcej, więcej potrafią, mają lepsze szanse w życiu.

W pierwszym przypadku odrzucenie może prowadzić do odsuwania się od świata ludzi w poczuciu że wie się więcej od innych, a to z kolei może prowadzić do osamotnienia i wykluczania się z nowych, przyjemnych sytuacji i możliwości rozwoju (człowiek może rozwijać się będąc wśród ludzi, czerpiąc od nich inspirację, ucząc się od nich, poznając ich). Takie poczucie, że jest się lepszym od innych może także prowadzić do stanu depresyjnego, wypalania się w monotonii, jednostajności, bo przecież jak nudny staje się świat, gdy ma się poczucie, że tylko ja potrafię zrobić różne rzeczy, tylko mi się udaje, tylko to, co mnie interesuje jest ważne. Z kolei w drugim przypadku poczucie, że jest się odrzuconym przez świat może prowadzić do poczucia, że jest się całkowicie samemu i z znikąd nie może płynąć pomoc, że jest się niezrozumianym przez innych i oglądającym świat jakby zza szyby.

Czasem te dwa uczucia mogą naprzemiennie być przeżywane przez jedną osobę i mogą powodować poczucie pogubienia i wiązać się z konfliktem – ,,jestem lepszy od innych czy znacznie gorszy?”. Ten konflikt powoduje, że trudno zdać sobie sprawę jakim się jest dla siebie samego, ponieważ nie można ocenić swojego wpływu na świat

Poczucie odrzucenia osoby zmagającej się z tą trudnością często może kształtować się już we wczesnych doświadczeniach. Kiedy matka niemowlęcia odczuwa różne trudności związane ze zmianami w jej życiu na tle pojawienia się dziecka w jej świecie, kiedy posiada z różnych względów mniejszą pojemność na potrzeby jej dziecka, mniejszą tolerancję na jego głód emocjonalny – to wszystko może wpływać na postrzeganie przez matkę jej dziecka. Czasem może ona zacząć przeżywać wobec dziecka rozczarowanie, złość, urazę (gdy np. dziecko nie funkcjonuje tak jak jego matka wyobrażała sobie przed jego pojawieniem się na świat). Postrzeganie dziecka przez matkę wpływa na jego odbiór siebie samego już od samego początku, kiedy kształtuje się jego życie psychiczne. Gdy matka dziecka odrzuca jego potrzeby np. nie zauważając jego frustracji lub złoszcząc się, gdy ono złości się, dziecko odbiera stan matki w związku ze sobą i uwewnętrznia go – matka złości się, gdy dziecko jest zezłoszczone i w tej sytuacji dziecko uczy się, że jest nie do przyjęcia, jest odrzucające, gdy odczuwa złość i samo musi nauczyć się panować nad nią np. poprzez tłumienie jej lub znalezienie innych sposobów na jej odreagowanie np. poprzez autoagresję.

To jak matka postrzegała swoje dziecko – czy przyjmowała je z akceptacją, czy odrzuceniem jego potrzeb, wpływa na dalsze życie dziecka, które będzie albo akceptowało siebie w świecie ludzi albo odrzucało siebie w społeczności, uważając się za gorsze, nieadekwatne, ,,słabe” lub ,,niszczycielskie” (w zależności od tego czy matka odrzucała swoje dziecko w jej poczuciu jako nieradzące sobie, czy z kolei przeszkadzające w jej świecie jako zbyt pobudliwe, złoszczące się, ekspresywne). W życiu dorosłym w nieświadomy sposób działa ten przekaz wczesnodziecięcy zaczerpnięty z relacji matki i dziecka. Te nieświadome myśli mogą powodować, że w życiu dorosłym osoba mająca kłopot z poczuciem odrzucenia spisuje swoje możliwości na straty, choć w realności posiada potencjał. Odrzucanie innych i tego co odmienne np. w życiu społecznym w życiu osoby dorosłej zmagającej się z tą trudnością może wiązać się z wczesnodziecięcym doświadczeniem poczucia odrzucenia własnych potrzeb, uczuć jako zagrażających lub obciążających dla opiekunów. Tak jak było się traktowanym w dzieciństwie, podobnie można postrzegać świat i podobnie go traktować. Ta perspektywa może trwać dopóki nie zostanie zrozumiana.

Recent Posts